حسی گنگ و نامفهوم با معنایی به وسعت اندوه مرا احاطه می كند و بغضی خاموش گلویم را می فشارد! می شكنم ... آری من می شكنم و از مرور خاطره ها خیس می شوم !

می دانم در زیر لایه های سكوت و فراموشی خواهم پوسید و میدانم كه در چشم این رهگذران غریبه مهجور خواهم ماند ...

آری من خوب میدانم كه از خستگی حرفهای بر دل مانده مچاله خواهم شد !

ولی رفتن را بر می گزینم ... می دانم كه دوباره باید پشت این حصارهای تو در توی خالی برای بودن تلاش كنم ... اما با این همه من رفتن را بر می گزینم !

می روم و سكوت پیشه می كنم و آنقدر غرق این سكوت می شوم كه می خواهم سكوتم را فریاد كنم ... ولی كاش كسی معنای این سكوت را می فهمید ..